Зноў павеяла даўнай вясной,
I сухое лісьцё, мне эдалося,
Сыпле цьветам шыпшыны лясной,
Пакрывае пялёсткамі восень.
I я сэрца, як бульбу скрабу,
Ачышчаю ад бруднай лупiны.
Я ламаю з табою табу:
Нашы ў полымі грудзі і сьпіны.
Тое полымя — радасны знак
Адчувальнай былой маладосьці.
Хай галодны смакуе праснак,
А ўлюбёны шукае чагосьці...
Я шукаю. Іду праз бяду
I пяшчотнае слова прыношу,
Каб маглі затаптаць лебяду
I пачуцьцяў сівую парошу.
Гэтак хораша тут на зямлі!
На вятры ў навальніцу акацыяй
Не апалі мы, не адцьвілі, —
Можам горача ў духу трымацца.
|
|
